Katırtırnakları güzelim sarı çiçeklerini açtığında aklıma Gabriele D’Annunzio’nun Çamlıkta Yağmur adlı şiiri gelir. D’Annunzio orjinal adı Pioggia nel pineto olan bu şiiri 1902 yılında yazmış. İtalyan Lisesi’ndeyken üzerine sınav olduğumuz, strest kaynağı olan İtalyan Edebiyatı yazarlarının bu yaşımda içimi ısıtan, farklı duygulara ve düşüncelere daldıran bu etkiyi vereceğini kırk yıl düşünsem tahmin edemezdim.

Bu sene katırtırnakları geç çiçek verdi. Mevsim değişikliklerinden diyorlar. Geçen hafta çektiğim resim eşliğinde şiirden bahsedeyim size. D’Annunzio’nun etkisi olmaz ama şehirleşmenin iyice arttığı bu dönemde bir nebze doğa havası estirir belki.

Yazar arakadaşı Ermione ile bir yaz mevsiminde çamlık ormanında yürüyüşe çıkar. Aniden beklenmedik bir şekilde, kuvvetli bir yağmur bastırır ve yanındaki arkadaşına susmasını ve doğanın seslerini dinlemesini ister. Bundan sonra doğada karşılaştıkları bitkiler, onların üzerlerine düşen yağmur damlalarının çıkardığı sesleri dinleyerek yavaşça ilerlerler. İnsan ile doğanın birbirinin içine geçmesi, bütün olması, özdeşleşmesini hissettirir.

Sarı katırtırnakları (le ginestre)

Tamerici, pini, mirti, ginestre… D’Annunzio’nun şiiri çok güzeldir.